بررسی نقش اسباببازی در رشد کودکان
تاریخ انتشار: ۱۴ اسفند ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۲۶۲۲۳۶
بازی و جنبوجوش مهمترین ویژگی کودک بهشمار میرود. البته بازی تنها مختص به کودکان نیست، اما اسباببازی را بیشتر به نام کودکان میشناسند.
قیمت اسباببازیها متغیر است، برخی گران و برخی ارزان. این ماجرا اهمیتی ندارد. آنچه مهم است اینکه کودک از یک اسباببازی لذت ببرد و بازی نیز امکانات یادگیری را برای او فراهم کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بیشتربخوانید
با کودکانتان این بازیها را انجام دهیدبسیاری از کارشناسان معتقدند اسباببازیهایی که در اختیار کودک قرار میگیرد، در رشد ذهنی و افزایش مهارتهای حرکتی او تاثیر مستقیم دارد. به همین دلیل توصیه میکنند که خانوادهها حساسیت بیشتری در انتخاب اسباببازیهای فرزند خود به خرج دهند. در جریان یک بازی کودک رشد فکری، عاطفی و ذهنی پیدا میکند، زیرا بازی راهی برای ابراز احساسات او بهشمار رفته و فشار و استرسهای عصبی کودک را تخلیه میکند. بازی، روش طبیعی شرکت کودکان در فعالیتهایی است که سرانجام سبب کسب مهارت و ورزیدگی برای مقابله با مشکلات زندگی میشود. کودکان از طریق بازی، احساسات، ناکامیها و اضطرابهای خود را بیان میکنند. بازی در واقع تلاش کودک برای کنار آمدن با محیط است که از این طریق او خود را مییابد و دنیا را درک میکند.
نقش اسباببازیها در بازیدر بازی کودکان اسباببازیها نقش مهمی را ایفا میکنند. اسباببازیها با هدف تحریک حواس و ترویج و تسریع یادگیری در اشکال مختلف طراحی شده است. بهطور کلی، این اسباببازیها اغلب برای تحقق اهداف آموزشی اعم از آموزش یک موضوع خاص، توسعه و گسترش مهارت جدید در کودک یا یادگیری یک مهارت جدید ساخته شده است که در واقع خانوادهها با علم به این موضوع میتوانند اسباببازیهای مورد نیاز کودکان خود را خریداری کنند و در اختیار بچهها قرار دهند. البته برخی خانوادهها خودشان دست به خلاقیت میزنند و با وسایل داخل خانه برای بچهها اسباببازی درست میکنند. به این طریق کودک را هم تشویق میکنند تا ایدههای خلاقانه بیشتری را بروز دهد.
اسباببازیهای آموزشی برای رشد خلاقیت کودکاسباببازی آموزشی با افزایش ضریبهوشی کودکان، ارضای حس کنجکاوی آنها، کمک به یادگیری پیرامون محیط اطراف کودک و همچنین ایجاد منبع عالی سرگرمی از رشد کودکان حمایت میکند. اصولا اسباببازیهای آموزشی و خلاقانه به گونهای ساخته و طراحی شدهاند که سبب ایجاد خلاقیت و تفکر در کودکان میشود. برخی از این اسباببازیها میتوانند در اشکال و ساختارهای مختلف دستکاری و طراحی شوند. این ابزارها به کودکان یاد میدهند که چگونه اشیای مختلف به وجود میآیند. به همین سبب والدین باید با توجه به سن فرزندان خود اسباببازیهای آموزشی مناسب را برای آنها انتخاب و تهیه کنند. بهعنوانمثال، برای بچههای کوچکتر از اسباببازیهای رنگی استفاده کنند تا علاقه آنها را برانگیزند و برای بچههای بزرگتر از اسباببازی آموزشی پیچیدهتر نظیر پازل.
احسان بیات، کارشناس کودکونوجوان در گفتگو با جامجم توضیح میدهد که بازیها دو دستهاند باقاعده و بیقاعده. برای خوب بازیکردن هم باید برای کودک قاعده ایجاد کنیم. قاعده اصلی به نظر من میتواند کسب لذت باشد که خود فضایی دور از سرزنش، تحقیر و رقابت است.
او بر این باور است که ارتباط بین کودک و پدر و مادر در بازی شکل میگیرد و در بازی هم روابط خانوادگی افراد قوت پیدا میکند و درواقع تعامل بین اعضای خانواده شکل میگیرد، اما برای اینکه بازی بتواند جنبه تعاملی مثبت داشته باشد، باید هنگام بازی همپا و همسطح کودک قرار گرفت.
اسباببازی مهم است، اما کافی نیستاز نگاه بیات، اسباببازیهای مناسب بهطور یقین کمککنندهاند و بههیچوجه نمیتوان نقش آنها را نادیده گرفت، ولی لازمه لذتبردن از بازی یا بازی خوب، فقط اسباببازی نیست. مسلما در بازیهای چندنفره و گروهی، تعامل و ارتباط بین اعضای گروه بسیار مهم است. گاهی اوقات در نبود اسباببازی میتوان با خلاقیت وسایل خیلی ساده ساخت و با آنها بازی کرد.
او به وضعیت اسباببازی و روند بازی در کشور ما اشاره کرده و میگوید: «متاسفانه اسباببازی هم در این روزها وارد فرآیند چشموهمچشمی شده است و برخی خانوادهها فکر میکنند خرید اسباببازیهای گرانقیمت میتواند خلأ حضور آنها در خانه یا وقتکمگذاشتن برای کودک را توجیه کند، اما اسباببازی باید لذت بازی کودک را افزایش دهد. اسباببازی هرچقدر هم که گرانقیمت یا لاکچری باشد، نمیتواند تنهایی کودک را پر کند و وقتی این اسباببازیها برای کودک جذاب میشوند که بچهها در کنار یک همبازی از این وسایل استفاده کنند.»
بیات با تاکید بر اینکه نیازی نیست برای بچهها اسباببازی گرانقیمت تهیه کرد و برای بچه بهتر است بهجای خرید عروسکهای میلیونی و آنچنانی وقت بیشتری بگذاریم، توضیح میدهد: «هیچ لذتی برای کودک بالاتر از این نیست که خودمان با او همبازی شویم.»
او بر این باور است که برخی اسباببازیها جنبه آموزشی دارند و تصریح میکند: «استرس و اضطراب زیاد از موانع موجود بر سر راه یادگیری است. بنابراین، وقتی بتوانیم با شوخی و تفریح استرس را کاهش دهیم، میزان یادگیری بیشتر میشود؛ وقتی برخی از اسباببازیهای فکری در اختیار بچهها قرار گیرد و خودمان نیز در کنار کودک قرار بگیریم.»
منبع: روزنامه جام جم
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردیمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: بازی کودکان تربیت فرزندان اسباب بازی اسباب بازی ها برای بچه ها خانواده ها برای کودک
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۲۶۲۲۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله بههنگام، راه کنترل نشانههای اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقصهایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبتهای اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته میشود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر میگذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز میشود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخلههای آموزشی و رفتاری طولانی مدت میتوان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز میشود که اگر اطرافیان کودک با نشانههای رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات بههنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه میتوانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روشهای زیادی برای کاهش علائم و افزایش تواناییهای فرد مبتلا وجود دارد، به نظر میرسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روشهای درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
نقش و تأثیر خانوادهها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندانامیر سالار شریفی، روانشناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفتوگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار میکند: اولین افرادی که میتوانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانوادهها هستند.
وی با بیان اینکه خانوادهها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، میافزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانههایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه میدهد: بهطور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا میکنند و فقدان انجام فعالیتهای معمول میتواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمیگوید، میتواند نشانهای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان میکند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیریهای حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بیتابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازیهایی که اقتضای سن فرزندان است، میتواند از دیگر نشانههای اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیفهای گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانههای این اختلال را دارا باشد، اضافه میکند: هرچه بروز و ظهور نشانهها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیفتری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبهرو خواهیم بود.
این روانشناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانوادهها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان میکند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، میتوانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمیگیرد و این زمان طلایی از دست میرود.
شریفی میافزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورونهای کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباطگیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطافپذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق میافتد که سبب بهبود عملکرد آنها میشود، نیاز است با مداخلههای زودهنگام و اقدامات برنامهریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان میکند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمانهای خصوصی آزمونهایی مجازی را در صفحه موتورهای جستوجوگر ایجاد کردهاند که خانوادهها میتوانند با شرکت در این آزمونها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانههای اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمونهای مجازی اکتفا کرد، میگوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگیها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیقتر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینههای غربالگری عنوان میکند: استفاده از آزمونهای مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینهای برای خانوادهها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانوادهها باید هزینهای را پرداخت کنند.
تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / زمان طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهیدمعصومه یزدانیپور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمیتواند به صورت اختیاری علائم و نشانههای اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار میکند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانهها مربوط به مسئلههای عصب شناختی است که باعث میشود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمیتواند سبب کنترل نشانههای اوتیسم در افراد شود، میافزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان میشود و مراحل آن را طی میکند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد بهویژه کودکان وجود دارد، ادامه میدهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوتهای رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، میتواند نشانههایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانیپور عنوان میکند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله بههنگام از دست میرود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت میگیرد.
وی اضافه میکند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد همسن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاسهای آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر همسنوسالان میشود، اما بهطور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست دادهایم و باید در صورت تشخیص، مداخله بههنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان میکند: منظور از مداخله بههنگام، برگزاری دورههای درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطافپذیری بیشتری دارد و با انجام تمرینهای درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار میشود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانیپور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار میشود، صورت میگیرد، میافزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک میشوند و با ارجاع دادن او به متخصص روانشناس و روانپزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام میگیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روانشناسها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح میکند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا میتوانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندیهای فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمونهای دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیصهای بالینی مورد استفاده قرار میگیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت میکنیم، منظور مداخلههای بههنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانههای این اختلال میشود، برای مثال با مداخله زودهنگام میتوان بیشتحریکی و کمتحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمیتوان به صورت کامل شدت نشانههای فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانههای این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069